9/17 października 1604
414 lat temu zauważono w gwiazdozbiorze
Wężownika supernową SN 1604
Supernowa SN 1604 została pierwszy raz zaobserwowana 9 października 1604. Niemiecki astronom Johannes Kepler zauważył ją pierwszy raz 17 października i opisał w książce „De Stella nova in pede Serpentarii”. SN 1604 znana jest również jako Gwiazda Keplera lub Supernowa Keplera. SN 1604, z której przetrwała tylko pozostałość po supernowej, wybuchła w gwiazdozbiorze Wężownika, w płaszczyźnie Drogi Mlecznej, 16 300 lat świetlnych od Słońca. Osiągnęła jasność wizualną -2,5 magnitudo.
Pozostałość po wybuchu supernowej Keplera w świetle widzialnym, fot. Hubble Space Telescope/ źródło NASA
Trzy wielkie obserwatoria NASA – Kosmiczny Teleskop Hubble’a, Kosmiczny Teleskop Spitzera i Obserwatorium Rentgenowskie Chandra – połączyły siły, aby zbadać rozszerzające się pozostałości supernowej Keplera. Połączony obraz przedstawia bańkowatą mgławicę gazu i pyłu, która ma średnicę 14 lat świetlnych i rozwija się z prędkością 2000 kilometrów na sekundę. Źródło/NASA
Notatki Keplera na temat gwiazdy są tak szczegółowe, że pozwoliły zidentyfikować supernową jako supernową typu Ia. SN 1604 powstała z eksplozji białego karła, który był składnikiem ciasnego układu podwójnego. Była ostatnią obserwowaną supernową, bezsprzecznie znajdującą się w Drodze Mlecznej.
tekst/ Marek Nikodem (PPSAE)
