Wiosna to najlepszy okres na podziwianie światła popielatego Księżyca. 22 kwietnia 2023 r członek PPSAE Paweł Dobies uzyskał doskonałe zdjęcie światła popielatego za pomocą refraktora SW 100/900 przy ekspozycji 8-sekundowej
Gdy Księżyc jest widoczny jaki cienki sierp o zmierzchu lub świcie, często można dostrzec, że reszta jego tarczy ma słabą poświatę. Zjawisko to zwane jest światłem popielatym. Spowodowane jest tym, że światło słoneczne odbija się od Ziemi i oświetla księżycową powierzchnię.
Gdybyś był na Księżycu w tym momencie, w którym P. Dobies wykonał powyższe zdjęcie, zobaczyłbyś na swoim księżycowym niebie olśniewająco jasną Ziemię prawie w pełni. Światło Ziemi oświetla księżycowy krajobraz, tak jak światło Księżyca w pełni oświetla nasz ziemski krajobraz.
Z tego powodu światło popielate najlepiej jest widoczne w ciągu kilku nocy przed nowiem i kilku nocy po nowiu , podczas fazy (rosnącego lub słabnącego) półksiężyca.
Jasność światła popielatego jest zmienna, ponieważ światło odbite od Ziemi zmienia się w ciągu roku. Albedo Ziemi jest najjaśniejsze wiosną na półkuli północnej z drugim, nieco mniejszym szczytem wiosną na półkuli południowej.
Satelitarne pomiary energii odbitej od Arktyki dostarczają nam danych , dlaczego szczyt albedo Ziemi osiągany jest wiosną. W tym okresie półkula północna jest nachylona w kierunku Słońca, a zimą śnieg i lód nadal leżą na ziemi na wyższych szerokościach geograficznych. Ponieważ śnieg i lód odbijają więcej światła niż roślinność czy woda, wiosną albedo Ziemi jest nieco większe niż latem czy jesienią, kiedy śniegu i lodu jest znacznie mniej.
Światło popielate (Eartshine) zwane jest również blaskiem da Vinci.
Leonardo da Vinci wyjaśnił to zjawisko na początku XVI wieku, kiedy zdał sobie sprawę, że zarówno Ziemia, jak i Księżyc odbijają światło słoneczne w tym samym czasie.
tekst/mn
